پلاس نوعی گلیم پشمی و درشت بافت است که در بیشتر مناطق روستایی بافته می شود. گلیم یا پلاس که یک فرشینه ای حدودا مشابه با قالی است از صنایع و هنرهای سنتی می باشد.
پلاس موارد استفاده ای چون گلیم دارد و از دیرباز به عنوان زیرانداز مناسب جهت محافظت از رطوبت، سرما و گرمای زمین به کار می رود و به این لحاظ در مفروش نمون کف چادرهای عشایر و نیز در خانه های روستایی مورد استفاده قرار می گیرد. از پلاس برای سجاده ی نماز و سفره پیش پای عروس نیز استفاده می شود.
پلاس بافی معمولا با موی بز و گاهی با پارچه های مستعمل بریده شده انجام می گیرد. پلاس هم مانند گلیم و قالی چلّه کشی می شود. ابتدا دار آن را به وسیله میخ سوراخ می کنند. سپس شت ها را از دو سر، جلو و انتهای کار می گذارند و بعد برای این که تارها به هم نخورد روی چوب کار را با گل می پوشانند. پس از آن الیاف رنگارنگ پشم تابیده را به شکل خطوط افقی از تار عبور می دهند و بعد شانه می زنند. در پلاس زمینه ی کار اغلب از خطوط افقی و رنگارنگ تشکیل می شود.
تفاوت میان گلیم بافی با پلاس بافی (گلیم بافی ترکمن) در این است که در مرحله پودگذاری قسمت پشت کار روبروی فرد بافنده قرار می گیرد و بافنده از پشت گلیم مبادرت به بافت گلیم می کند و قسمت اصلی و در اصطلاح رو کار دیده نمی شود و فرد بافنده مجبور است برای مشاهده قسمت بافته شده در حین کار اگر دار عمودی بوده پشت دار و اگر افقی بود که اکثراً نیز این چنین است با قراردادن آینه ای کوچک می تواند دست بافته خویش را مشاهده کند.
پلاس در بیشتر نقاط ایران بافته می شود و در خراسان شمالی به صورت بافت پیچ انجام می گیرد.
جاجیم بافی، یکی از صنایع دستی رایج در ایران است که جزو نساجی سنتی یا دست‌بافته های دستگاهی محسوب می شود و از دیرباز بین خانواده‌های روستایی و عشایر رواج داشته است.
